Corbiéres

Maandag 12 april.

Deze morgen gaat de zee behoorlijk meer te keer, ergens in de verte is het slecht weer geweest. Hier niet, al waaide het vannacht een beetje.

Vanmorgen heel vroeg gingen er al weer campers op pad, maar wij pakken eerst maar weer eens de fiets voor een portie ochtendgymnastiek. Deze keer nemen we natuurlijk een andere richting over het fietspad naar Gruissan, het eerst volgende dorp. En voor de terugweg vind ik een mooi weggetje dat onder langs de heuvel slingert.

Als we terug komen zien we dat de parkeerplaats inmiddels half leeg is en dus gaan wij ook maar eens verder.
Ik heb weer een route uitgezocht over de kleinst mogelijke wegen, daar kom je bijna geen andere campers tegen. En ze hebben ongelijk want we treffen een prachtige weg langs het water waar de roze flamingo’s in staan te foerageren. Een mooi gezicht en dus blijven we daar een poos staan kijken.

Als we later op de grote weg van Narbonne naar Perpignan komen, zien we waar al die andere campers gebleven zijn. Ze rijden allemaal van her naar der via de drukke N-wegen. Dat moeten ze ook vooral blijven doen want wij nemen weer een binnendoor route door de Corbiére, een mooie en eenzame streek waar ook uitstekend wijnen vandaan komen.

Om vier uur stoppen we in een dorpje genaamd Félines Therminès waar ook een officiële camperplaats is.
We zijn vroeg en daarom loop ik nog even het dorpje in en zie dat er een wandeling is aangegeven met uitzichten en bezienswaardigheden. Desgevraagd deelt Diny mede dat ze ook wel zin heeft om die wandeling te maken en dus gaan we met de wandelschoenen aan en de rugzak op de nek op pad.

Het is nogal zo’n eind en het gaat via een stijl pad snel naar boven. Dit pad wordt wel behoorlijk misbruikt door de wilde zwijnen, grote delen zijn losgewroet door die beesten.

Die bezienswaardigheden blijken dolmen te zijn, heel oude steenhopen waar we niet zo heel erg in geïnteresseerd zijn. Niemand weet nog waarvoor ze opgericht zijn, dus wat moet je er mee.
Op het hoogste punt aangekomen veronderstellen we dat we via een ander pad weer terug kunnen naar het dorp en vervolgen dus de weg. Maar dat pad draait na een poosje behoorlijk de verkeerde kant op en aangezien we ook nu weer geen wandelkaart hebben vertrouwen we de zaak niet en nemen een verstandig spreekwoord in gedachten. Beter te halve gekeerd als ten hele gedwaald. En we gaan dus via hetzelfde pad terug.

En als we compleet afgepeigerd weer in de camper zijn begint het hard te regenen. En het zou nog wel de hele week mooi weer blijven! En het wordt koud en het blijft maar regenen die avond en nog hard ook. Het klettert op het dak en voor de deur van de camper heeft zich een grote plas gevormd waar ik prompt instap als ik later even buiten wil kijken.
Dus dat vinden we allemaal niet zo leuk, maar binnen brandt de kachel en hebben we ons natje en droogje. Dus wie doet ons wat.

Dinsdag 13 april.

Vandaag gaan we zo langzamerhand weer op huis aan. We vertrekken niet al te vroeg en gaan met mooi zonnig, maar fris weer via de gebruikelijke kleine weggetjes richting westen. We komen zo tegen 5 uur weer aan bij Chicane en na een eerste controle blijkt de veestapel nog prima op orde te zijn. Hier heeft het niet geregend dus de plantjes krijgen direct een beetje water.
En wij drinken een lekker wijntje op de behouden thuiskomst.

Minerve 2

Zondag 11 april.

We beginnen deze dag met een wandeling door de omgeving. Ergens diep onderin het ravijn zien we een oude gemetselde boogbrug over de rivier, daar willen we naar toe. Maar hoe kom je daar als je de weg niet kent en het toeristenbureau nog steeds gesloten is. Net als de toiletten trouwens, ondanks dat de parkeerplaats bijna volloopt met auto’s.

We zien een smal pad dat naar beneden leidt en hopen dat we via die weg de brug kunnen vinden. Maar na enige tijd wordt het pad steeds smaller en ruiger. Na een poosje geven we het op, het pad loopt dood. We keren om en steken bij het dorp de rivier over en klauteren aan de andere kant de steile helling op via een uitgehouwen trap. Dat is niet al te moeilijk. Aan de andere kant lopen we bovenlangs het ravijn en zien in de diepte weer dat verrekte bruggetje liggen en we zien ook dat er een pad naar toe loopt. Vanaf hierboven is het zeker niet te bereiken en we geven de poging dus ook op.
Terug in het dorp zoeken we het winkeltje dat naast allerlei andere dingen ook luxe broodjes verkoopt, zoals we gisteren zagen. Maar laat nu van alle zaken die daar zijn uitgerekend deze ene gesloten zijn. Het zit ons weer niet mee. Dan maar terug naar de camper voor de koffie en een paar overgebleven stukjes pizza. Ook lekker.

Om 12 uur vertrekken we weer en volgen een smal wegje dat volgens een richtingsbord door de maquis (de franse naam voor laag struikgewas) slingert. Dat willen we zien. We rijden dus weer door een prachtig ruig natuurgebied. Leuk, echt de moeite waard om te bekijken. Dat geldt voor de hele route van vandaag, veel ruig en ongerept gebied en uitgestrekte wijngaarden.

Het eindpunt voor vandaag is in Narbonne plage, een vakantiedorp aan de kust, dichtbij Narbonne. Daar rijden we rechtstreeks naar een heel groot camper terrein waar een paar honderd campers gebroederlijk bij elkaar staan.
We vinden daar ook een plek en gaan meteen per fiets naar dat dorp om te kijken wat daar te zien is. We kunnen daar mooi langs de boulevard fietsen en genieten volop van het mooie weer en de zeelucht.
Op de terugweg willen we een ijsje kopen maar besluiten op het nippertje dat toch maar niet te doen, om in plaats daarvan ter plekke een voedzame maaltijd te nuttigen en enkele pilsjes te gaan drinken. Dat is ook een goed idee vinden we zelf.

Terug bij de camper kunnen we gelukkig nog even lekker in het zonnetje zitten uitbuiken. s’ Avonds blijkt dat ook hier het onvolprezen maar goed waardeloze digitale televisie niet te ontvangen is met onze simpele antenne. Dat lukt ook maar zelden in Frankrijk, terwijl beweerd wordt dat de dekking bijna 100% is. Wat moeten we nu doen de hele avond, een boek lezen?

Zo tegen de schemering lopen we nog even heel romantisch over het strand langs de zacht ruisende branding. Het is een strand waar ze in Scheveningen jaloers op zullen zijn, want het prachtige zandstrand is wel 150 tot 200 meter breed. En dat hebben we deze avond helemaal voor ons zelf.

Minerve.

Zaterdag 10 april.

Het is weer eens goed camperweer en dus gaan we er voor een paar daagjes op uit.
We willen nog weer eens terug naar Minerve, een heel oud dorpje in de gelijknamige streek waar ook veel wijngaarden zijn. Het is ook bekend om zijn kartharen geschiedenis, en dan vooral vanwege de verovering van het dorpje door de franse legerscharen met de daarop volgende onvermijdelijke ketterverbranding.
Vorig jaar op onze route door de zwarte bergen zijn we daar langs gekomen maar omdat het toen veel te heet was om daar op de gloeiende parkeerplaats zonder schaduw te stoppen, hebben we er niets van gezien.

Dat moet deze keer anders. Dus op deze mooie zaterdagmorgen hebben we de camper ingepakt en omdat we nog even moesten wachten op Ruud die nog een paar jonge kippetjes zou komen halen, zijn we pas om 1 uur vertrokken. Dat geeft niet, want het is niet zo heel ver weg.

De routeplanner is ingesteld op de kortste weg daar naar toe en dat is altijd weer opletten, vooral in die oude middeleeuwse dorpjes die we passeren. De kortste route is ook altijd werkelijk de kortste route en dus lopen we het risico dat we door (te) smalle straatjes worden geleid met onze dan soms te brede camper. Dus de kop d’r bij houden.

Het laatste stukje naar Minerve is een prachtige weg, dwars door een eenzaam en droog gebied. Het dorp zelf ligt op een landtong tussen twee diepe kloven. En die kloven zijn ook werkelijk heel diep. Als je boven op het randje staat kijk je in een duizelingwekkende afgrond. Voorzichtigheid is daar geboden als je leven je nog lief is.

De parkeerplaats bij het dorp is ruim en rustig, dus blijven we daar staan voor de nacht. Volgens een bordje is het tussen 18 en 8 uur gratis en tussen 8 en 18 uur moet er 3 euro betaald worden. Maar aangezien faciliteiten zoals toiletgebouwen hermetisch gesloten zijn doe we daar niet aan mee.

Tijdens een wandeling door het dorpje zien we dat er verscheidene kunstenaars hun brood proberen te verdienen. Maar een bakker is er niet te vinden. Wel kunnen we bij de camper nog mooi een poos in het zonnetje zitten uitrusten, want daar zijn we natuurlijk wel aan toe.

Wie wat meer wil weten van Minerve kan op deze link klikken.