Reis Nederland.

Vertrek zaterdagmiddag 4 april om half drie, na de pianoles van Diny. Een route laten uitstippelen door de GPS via de kortste weg. Dat is altijd het meest verrassend.
Maar eerst krijg ik slechts met moeite de camper van de parkeerplaats af. Het heeft geregend en dus is het schuin oplopende pad een beetje spekglad. Ik raak steeds verder achteruit, richting hangaar. Maar dankzij een beetje zand strooien onder de wielen en een aanloop vanuit de droge hangar redt ik het net.

De eerste etappe leidt naar Cordes du Ciel, een oud dorpje op een hoge heuvel.
De wegen lijken altijd weer nieuw en onbekend, ook al kan ik op de kaart zien dat we er al vaker geweest zijn.
Daar in de buurt geeft de GPS een route aan die ik niet kan plaatsen, dat lijkt me niet goed. Dus ga ik op eigen instinct verder. Dat blijkt geen goede zet geweest te zijn. Als ik later op de kaart het een en ander nog weer eens nakijk, zie ik dat we een heel mooi gebied links hebben laten liggen.
Ik zei toch dat de kortste routes vaak heel verrassend zijn.
In één van de andere dorpjes neem ik weer eens de verkeerde afslag, rijdt het centrum in en kom er achter hoe breed de camper is. Bijna te breed voor een smal straatje. De eerste krassen zitten al weer op de buitenspiegel. Te laat ingeklapt. Er zullen er nog wel meer komen.

Maar goed, er lijden veel wegen naar Rome en zo ook naar Nederland.
In de buurt van Figeac, om een uur of half zeven vinden we het welletjes. Niet omdat we zoveel kilometers hebben gereden, net een kleine 200, maar omdat we honger krijgen en dus toch moeten stoppen.

In de buurt is een adres van France Passion. Dat vinden we moeiteloos, we rijden er zomaar recht tegen aan. En we mogen er overnachten vertelde de eigenaar.
Het is bij een groot vleesbedrijf met een winkel vol conservenblikken en glazen potten met allerlei vleesproducten. Dat zien we door de ramen, want de winkel is gesloten.
De man heeft zichtbaar goed geboerd, een groot bedrijfspand, een grote woning en een prachtig tennisveld erbij. Maar misschien bedriegt de schijn hier ook.

De plek waar we mogen overnachten slaat alle andere plekken die we tot nu toe gezien hebben. In een dennenbos zijn meerdere plaatsen aangelegd waar de campers kunnen staan. Erbij staat een toiletgebouw met water, wc's en wasbakken. Een camping is er niks bij. En dat alles ook nog eens gratis.
Hulde!
Een nadeel is dat we daar onze gloednieuwe televisie niet kunnen uitproberen, er is geen signaal. En de laptop hoeven we daar ook niet eens te proberen, er is echt geen netwerk te vinden en zeker geen onbeveiligd netwerk waar we zouden kunnen inloggen.

Het dorpje Montsales waar we naar toe wandelen is oud en heel karakteristiek.


De volgende dag besluit ik om richting Brive te rijden en vandaar uit via de tolvrije autoweg naar Vierzon te rijden. Even een paar kilometers zetten anders redden we het niet voor maandagavond.
Dat rijdt wel prettig met deze auto. 130 km/uur is geen probleem en de cruise control doet het ook prima. Dat is wel ontspannend rijden. Nu kan ik ook langzaam rijdende voorgangers makkelijk passeren. We horen er weer helemaal bij in het verkeer.

We vinden om zeven uur een parkeerplek aan de waterkant in Bray sur Seine. En dat water is dus de Seine en dus zijn we ongeveer ter hoogte van Parijs. Maar dan op redelijk grote afstand oostelijk daarvan.
Ze hebben hier een grote officiële camperplaats aan de haven bij de vrachtschepen. Daarnaast een mooi park met reusachtige platanen waar Filou mee in z'n schik is.
Die avond kunnen we een klein beetje internetten, dank zij een slim ding van SFR. Daarmee kunnen we draadloos verbinding maken. Het is wel heel erg traag.

Maandagmorgen worden we gewekt door aan en af rijdende grindauto's. Ze brengen tonnen zand en grind naar de kade waar een grote graafmachine binnenvaart schepen vol staat te laden. Een mooie bedrijvigheid.
We maken ons klaar en ook de camper krijgt een beurt. De voorruit moet ontdaan worden van de honderden aangekoekte vliegen en de vuilwatertanks geledigd. Ook kunnen we de schoonwatervoorraad aan vullen. Alle voorzieningen zijn aanwezig en alles is gratis ook nog. Hulde aan de gemeente. Zo zien wij, campingcaristen, dat graag.

Over deze dag valt niet veel te vertellen. Het gaat de hele dag richting noord om toch maar een beetje op tijd in Nederland aan te komen.

Bij de Belgische grens staat de douane te controleren. Ik heb even een nachtmerrie dat ze ons er niet door zullen laten met ons tijdelijke nummerbord op de auto waar we niet mee naar het buitenland mogen, maar ze hebben alleen belangstelling voor vrachtwagens. Daar valt zeker meer eer aan te behalen.

We zoeken een overnachtingplaats in Alblasserdam. Volgens de GPS is er daar één. Maar waar het ding ons naar toe leidt is niets te zien. Dan maar verder naar een andere plek. Maar aan de andere kant van de rivier zien we ineens andere campers staan. Onze aanwijzing klopte niet, hier moeten we zijn, hier bij de jachthaven.
Van het aantal campers dat hier staat heeft 80 procent een Frans nummerbord. Blijkbaar brengen ze hun paasvakantie in Nederland door. Naar de bollen....

Wij proberen in onze nieuwe camper de douche uit. Diny heeft hem speciaal uigezocht op de douche mogelijkheid. En het werkt ook nog redelijk gezien de moeilijke omstandigheden waaronder wij moeten leven. Ook de televisie doet het hier goed en we kunnen eindelijk weer eens een Nederlands journaal bekijken.
Maar in het buitenland werkt dat slimme ding van SFR blijkbaar weer niet, dus internetten en onze mails lezen is er niet bij. Zo is er altijd wel wat.

dinsdag 7 april 2009.
Het is weer vroeg dag, betonwagens rijden af en aan en waterdruppels spetteren op het dak. Het is over met het mooie weer. Toch maar even Filou uitlaten en daarna een vers brood halen bij AH. De dag kan beginnen.
Daarna een route uitzetten naar Berkel en Rodenrijs om onze toekomstige huisoppassers, Jan en Ineke, voor de eerste keer te ontmoeten. We kennen ze alleen nog maar via mail.

Het is wat te zeggen daar in de omgeving van Rotterdam. Hai, hai, wat een boudel, zou een Groninger zeggen. Druk op de wegen met verkeer en druk op de bouwplaatsen. Alles wordt daar volgebouwd, er blijft geen groen plekje over en dat werkt benauwend voor iemand die al 10 jaar in Esplas woont.
De ontvangst bij de familie Woutersen is allerhartelijkst en dat belooft alleen maar goeds voor de vakantiemaanden.

Dan via de drukke snelweg naar Roelofarendsveen voor enig familiebezoek.
Wat later zetten we de route uit naar Urk, waar we willen overnachten op de camperplaats in de haven. De route via de kortste weg leidt ons vlak langs de wetering die langs de Haarlemmermeerpolder loopt. Een mooie trage weg langs het water met zo nu en dan een te lage of te smalle doorgang, wat dan weer tot omrijden noopt.
Daar zie je nog wel een echt stukje Holland.
Dat gaat weer over als we bij Diemen op de autoweg richting Almere geraken. Dan zie je weer een ander stuk Holland, het Holland van de files en langzaam rijdend verkeer.

In Urk staan al een 8-tal campers geparkeerd voor de nacht, maar we kunnen er nog wel bij. Vlug even naar een ouderwets Nederlands cafetaria om een patatje met een frikadel speciaal te halen. Dat missen we wel eens in Frankrijk
Een glaasje wijn erbij en het leven is weer goed.

Wordt misschien vervolgd.