Het weer was goed, de wegen rustig en de koffiepauzes agreable. Wat wil een mens nog meer.
De middellandse zee was deze dag zo glad als een spiegel en de zon schitterde in het water. Dat was de dag ervoor wel anders, toen een hevige depressie over land trok.
Nu was het een ideale dag om uit te kijken over het water en tot je door laten dringen dat er vele kilometers verderop op het zelfde moment de grootste drama's zich afspelen op en in dat zelfde water.
Ook in Frankrijk spelen zich drama's af.
De vakbonden zijn het uiteraard niet eens met regeringsbeslissingen en zijn dus maar weer eens in staking. Dit keer worden de olieopslagtanks geblokkeerd waardoor er dus brandstofproblemen ontstaan bij de pompstations. Onze tank was nog lang niet leeg, maar voor alle zekerheid hebben we ons aangesloten in de rij wachtenden. Na een kwartier wachten konden we net zoveel tanken als we wilden. Dat viel dus toch weer mee.
De Camarque is een deltagebied in de monding van de rivier de Rhône.
Die splitst zich daar ergens in de Rhône en de petit Rhône. Hier rust Diny even uit van een wandeling langs de petite, welke in onze ogen ook al behoorlijk breed is.
Het verste punt van dit reisje was Saintes Maries de la Mer. Beroemd in spirituele kringen wegens de aanlanding, heel lang geleden, van enkele bijbelse Maria's.
Een dorpje dat gelegen is in één van de verste punten van de Camarque, vanwaar je niet verder kunt. Omdat daar net het jaarlijks terugkerende zigeunerfeest met de zwarte madonna was geweest, stonden de parkeerplaatsen nog vol met hun gloednieuwe busjes en luxe caravans. Dat was voor ons een teken dat we daar niet te lang moesten blijven. We houden niet van die drukte.
En wat kun je dan beter doen dan op je overnachtingsadres bij een wijnboer de alcoholhoudende producten die ze daar maken te gaan proeven.
In een grote hal met een 20-tal gigantisch grote en wegens ouderdom niet meer gebruikte wijnvaten werden ons een viertal wijnen voorgeschoteld. De één nog lekkerder dan de ander. Zodat ik al enigszins licht in mijn hoofd richting camper wankelde. Wat niet zo heel erg was omdat we daar toch bleven slapen. Dit onder begeleidend gekrijs van een 20-tal pauwen.
Je weet niet wat je hoort als je voor het slapen gaan in het donker even de hond uitlaat en de deur open doet. Meteen en op het zelfde moment zijn alle pauwen gealarmeerd en breken uit in een bepaald niet muzikale samenzang. Gelukkig duurt dat maar even.
Dit deel van Zuid-Frankrijk is rijk aan eenzame uitgestrekte gebieden. Wij houden er erg van om daar met de camper door heen te sukkelen en te genieten van de uitzichten.
En gelukkig komt de inwendige mens niks te kort.
Diny zorgt er altijd maar weer voor dat er goed eetbare etenswaren op de tafel staan. In dit geval worden er pannenkoeken gebakken.
Zo komen we de dagen wel door.
