We wonen er toch wel dichtbij, maar de bloeiende lavendelvelden hadden we nog nooit in het echt gezien. Dus hebben we op 1 juli de camper gestart en zijn er naar toe gereden. Zo rond deze datum moet er al heel wat in bloei staan, zo vertelde het internet ons.
En we moeten erkennen dat het wel leuk is om te zien, zo iets als de bollenvelden maar dan anders.
Hieronder volgen enkele foto's die ook al eerder op Facebook gedeeld zijn maar nu beter op een rijtje staan.
 |
| Omdat het zonnig en warm was konden we regelmatig de schaduw opzoeken voor de broodnodige rustpauzes. Hondsmoe is een term die bij me op kwam. |
 |
| Omdat de route ook nog een beetje langs de kust leidde vond Diny het leuk om even voor het water te poseren en tevens reclame te maken voor de onsterfelijke Fifike. |
 |
| De organisatie "france passion" brengt ons op soms erg mooie overnachtingsplekken bij de boeren. Hier hebben we er zo een, een ruim en rustig grasveld met uitzicht op de mont Ventoux. Even daar voor zijn we trouwens weggereden van liefst twee plekken die ons helemaal niet aanstonden. Dat kan ook gebeuren. Maar dan is er meestal wel een ander in de buurt te vinden. |
 |
| Bij die boeren is het vaak mogelijk om het een of ander te kopen, zoals hier een paar flessen koele rosé, waar we wel aan toe waren op die warme dag. Helaas liet de koelkast ons in de steek zodat we de wijn niet koel konden houden en ook ons eten bedorven was. Het is niet altijd even makkelijk!!! |
 |
| En daar hebben we dan eindelijk waarvoor we komen, de bloeiende lavendel. |
 |
| Het is niet zo dat ik alleen maar rust heb, er wordt wel van mij verwacht dat ik voor de volgende dag weer een mooie route klaar heb liggen. |
 |
| En ook hier kunnen we de lavendel bewonderen. Het bestaat in vele kleuren blauw. |
 |
| In het lavendelmuseum zien we hoe er vroeger, heel vroeger zelfs, het zogenoemde blauwe goud werd geoogst en verwerkt. Eigenlijk gaat het op de zelfde wijze als het stoken van alcohol: met een alambic. Altijd leuk om te zien en vooral ook te ruiken. |
 |
| En steeds draaien we met een grote boog om de Mont Ventoux, heen, de grote kale berg zoals hij ook wel genoemd wordt. We hebben net te voren de gelijknamige Nederlandse film bekeken, zodat we het terrein herkenden. Uiteraard zijn we hier ook naar boven gereden, en wel op maandagmorgen. Want we hadden al wel gezien dat het een geliefde beklimming voor fietsers is. En we gingen er van uit dat op zondag de weg gevuld zou zijn met die dappere helden en dat ze ons konden missen als kiespijn. Maar ook op deze maandagmorgen waren er nog velen die een poging waagden. |
 |
| En uiteindelijk, na een lange rit die toch niet echt erg steil was, staan we dan op de top. Ik heb nog maar weinig bergen gezien met zo'n prachtig uitzicht rondom. Dat komt omdat die top ver boven de rest uit steekt en natuurlijk werkt het heldere weer ook mee. De afdaling bezorgde ons onderweg, ondanks mijn zeer zorgvuldig remgedrag, nog oververhitte remmen waardoor we onderweg nog een ongeplande doch evengoed mooie rustpauze moesten nemen. En de volgende dag bleek de koppeling niet goed meer te werken. Of dat er verband mee kan houden zal ik morgen eens vragen in de Fiatgarage. |
