Plateau de Larzac.

In April gaan we traditiegetrouw een paar dagen op pad om er weer aan te wennen. Weer wennen aan een zwervend bestaan met de camper. Deze keer ook om de camper uit te proberen na het gedoe van vorig jaar. Dat ging gelukkig goed, alles werkte naar behoren.
Het weerbericht, dat niet al te best was, weerhield ons niet om er toch maar op uit te trekken. En gelijk hadden we, het viel best een beetje mee met het weer.

We zijn richting het plateau de Larzac getrokken, een berucht gebied in de recente Franse geschiedenis in de buurt van het dorp Millau.

Met dank aan de tempeliers.

Een grote boeren/hippie opstand kon voorkomen dat een militair oefenterrein drastisch zou worden uitgebreid.  En dat is mooi, want nu is dat mooie ruige gebied tenminste nog vrij toegankelijk. Dat het oefenterrein nog flink gebruikt wordt konden we horen tijdens een overnachting daar in de buurt. Tot laat in de avond konden wij de schoten en explosies horen.

Op die hoogvlakte staat een oud vestingstadje dat gesticht zou zijn door de orde van de Tempeliers en dat hadden we nog nooit bekeken. Nu dus wel en het is best leuk. Ook de plat du jour dat we daar genuttigd hebben was best lekker.

Een mooi ruig gebied

Verder is dat het gebied waar de schapen zouden moeten lopen die de melk leveren waarvan die heel erg pittige Roquefortkaas gemaakt wordt. In al die dagen hebben we echter geen schaap gezien. Die waren nog massaal opgesloten in grote schuren omdat daar op die hoogvlakte begin april nog niks wil groeien.
Maar kaas was er evengoed in ruime mate te koop.

Wat er ook te koop was: we zagen onderweg een bord met de aankondiging dat er ergens aan een zijweg een onderneming gevestigd was waar ze herderstasjes maken. Nee, niet die bloemetjes, maar echte lederen herderstassen zoals die waar de herders vroeger en nu misschien ook nog wel, mee de wijde wereld introkken met hun kuddes schapen. Ook wel sac du berger genoemd in het Frans
Laat ik nou net van te voren Diny hebben horen klagen dat haar rugzakje versleten was. Dus zijn wij op zoek gegaan naar dat bedrijf dat heel afgelegen aan het eind van een kilometers lange smalle weg gevestigd was. Au bout du monde.
En ja, de prachtigste leren tassen en rugzakjes waren daar te koop, Diny had het maar voor het uitkiezen.
Ik zag direct al met een schuin oog dat die dingen schreeuwend duur waren, maar dat mocht haar pret niet drukken. Maar zij is ook weer tevreden en dat is ook wat waard!

Maar niet alleen op die hoogvlakte is het mooi, ook het gebied bij en langs de rivier de Tarn is altijd weer leuk. En ondanks dat het hier een vakantieweek was, waren we bijna alleen op de weg en op de overnachtingsplaatsen.

Alleen op een grote parkeerplaats, lekker rustig

Bijna elk dorpje heeft een oude kerk en een kasteel die wedijveren om de hoogste plek.

Overnachten langs een kabbelende rivier.