Ik had gelezen van een dorpje Alquézar dat aan de rand van een diepe kloof moest liggen waarlangs en waardoor een voetpad loopt. En dat wilden we zien.
 |
| Op een zaterdagmorgen naar Andorra rijden terwijl er halverwege een verkeerslicht het verkeer ophoudt, geeft erg veel vertraging. We gingen noodgedwongen in de file stapvoets naar boven. Aan de Spaanse grens moesten we zelfs nog een echte controle ondergaan door een overijverige douanemannetje. We moesten zeker drie kastjes openen zodat hij die kon onderzoeken op contrabande. Het beetje dat we gekocht hadden in Andorra mocht evenwel zonder meer Spanje in |
 |
| In Rialp waar we de eerste nacht verbleven, waren de grote schaduwgevende bomen, waar we de vorige keer onder hebben gestaan, verdwenen. Een echte kaalslag. |
 |
| Een blik op de al bijna sneeuwloze bergen. |
 |
| Een ons reeds bekende parkeerplaats op de Figols de Tremp. Vaak zie je daar tientallen gieren rondzweven. Nu maar 5. |
 |
| Op die col werden we door een paar motorrijders gewezen op een prachtig wandelgebied aan de voet van de col linksaf. Toen wij na een ritje van 5 kilometer over een smalle weg daar aankwamen, bleek tot onze verbazing en ontzetting dat daar absoluut geen campers mochten parkeren. Nog op de betaalde plek, nog aan de kant van de weg. De duvel mocht weten waarom niet! Wegwezen dus! |
 |
| Uitzicht vanaf de overnachtingsplek over het dorp Alquézar. Volgens de dame van het VVV was overnachten met een camper daar ten strengste verboden, maar ze voegde daar glimlachend aan toe dat iedereen dat wel evengoed wel deed. Wij dus ook. |
 |
| Nog ééntje omdat het mooi is. |
 |
| Tijdens een wandelingetje kom je de gekste dingen tegen. Dit zou dus zo maar een Dinyopslagplaats kunnen zijn. |
 |
| De wandeling door de kloof begint heel rustgevend met een mooi bejaardenvriendelijk voetpad. Mooi man! |
 |
| Dat fijne makkelijke pad veranderd weldra in een slingerend paadje met veel voetangels en klemmen, zogezegd. Trappetje op, trappetje af, en dat regelmatig afgewisseld met een pad van rolstenen met afstapjes van soms wel een halve meter hoog. |
 |
| Beneden bij de rivier aangekomen is er een soortement van voetpad tegen de rotsen aan gespijkerd. Een in elkaar geknutseld geheel van ijzeren roosters, bijeengehouden door paaltjes en staalkabels |
 |
| Een beetje moedig mens doorstaat deze horrortocht evenwel vrolijk lachend en opgewekt. Voor een hond is het ook even doorbijten. De ijzeren roosters zijn niet erg fijn voor blote voeten. Zeker niet omdat er ook nog scherpe punten aanzitten die uitglijers moeten voorkomen. Maar Anka heeft het dapper doorstaan. |
 |
| Het lijkt er hier nog niet op, maar het laatste stuk van de route is uitstekend beloopbaar. Bijna prima geschikt voor rolstoel gebruikers. Maar ja, hoe komen die daar? |
 |
| In een volgend dorpje, Rodellar, alweer aan het eind van een lange doodlopende weg, lijkt een heleboel verboden te zijn. Toch schijnt het een eldorado te zijn voor wandelaars en bergklimmers. Ook zijn er mensen die het leuk vinden om daar te fietsen! |
 |
| Na al deze vermoeienissen is het goed rusten aan de oever van een snelle vliet. |
 |
| Met als ultiem genot het zuur verdiende biertje op een terrasje. |
