Een ode aan de Aude.

Een kort reisje door de Aude met bezoek aan enkele min of meer mooie dorpjes.

Het dorpje Camon hoort bij de plus beaux villages van Frankrijk. We
hebben ze mooier gezien, maar hier hebben ze als bijzonderheid dat het dorp
vol klimrozen staat. En dat is dan wel weer mooi.

En sommigen van die rozen ruiken ook nog lekker.
Verder hebben we daar een rondwandeling gemaakt langs de
oevers van de rivier de Hers. 

Die rivier is ook de oorzaak dat er vlakbij een immens stuwmeer
kon worden gemaakt. Ook daar kan prima worden gewandeld,
al is een rondje om het hele meer toch wel te veel gevraagd.

De eerste overnachting is op de bij veel camperaars bekende
camperplaats bij het dorpje Espéraza, een dorpje aan de
rivier de Aude in het departement de Aude.
In dit dorpje kan een hoedenmuseum en een dinosaurus
museum bezocht worden. Wij hebben daar niet meer gedaan
dat een zonnehoed aanschaffen voor Diny.

Dichtbij ligt ook het wereldberoemde mysterieuze dorpje Rennes le Chateau.
Mysterieus vanwege een pastoor die ergens een schat gevonden zou hebben,
welk geheim hij helaas heeft mee genomen in zijn graf.
We kennen dit al van eerdere bezoeken maar omdat we toch in de buurt waren
zijn we toch maar weer eens naar boven gereden. Al was het alleen maar
voor het mooie uitzicht.
En natuurlijk in de hoop dat we het geheim kunnen oplossen.

Daarna volgt een rondrit door de Aude (het departement, niet de rivier) waar we voor de overnachting weer terecht komen bij een ons al bekende wijnboer. 
Na een uitgebreide proeverij heb ik daar enige  flessen uitmuntende wijn gekocht.

Bij zo'n proeverij wordt aangenomen dat je een slokje wijn neemt, dat met een deskundig gezicht gaat proeven en daarna weer uitspuugt.
Waarna je de rest van de wijn die nog in het glas zit, weggooit zodat het weer gevuld kan worden
met de volgende wijn die geproefd moet worden. 

En dat doe ik dus niet, daarvoor is dat kostelijke vocht niet gemaakt. Doorslikken, dus.

Waarna we mijn overtollige alcohol percentage er weer uitwandelen over de door die boer uitgezette natuurwandeling van enkele kilometers door de wildernis.

De rondrit gaat verder over smalle en eenzame wegen waar je (gelukkig) geen hond tegen komt. 
Sommige wegen zijn zo smal dat je daar met een camper weliswaar royaal doorheen komt, behalve als er tegenliggers zijn, dan heb je wel een probleem. 

Maar dat probleem doet zich zoals gewoonlijk niet voor, want kilometers lang zien we gelukkig niemand. En als we dan onverhoopt een auto tegenkomen, is het net op een plek waar het passeren goed lukt. 

De weggoden in de Aude waren ons gunstig gezind.

Uiteindelijk komen we aan in het laatste te bezoeken dorpje, Alet-les-Bains.
Bekend om zijn casino, helende baden en de ruïne van een voormalige kathedraal.
We bekijken alleen het laatste evenement.
En dat is wel een verademing moet ik zeggen. Oude kerken zijn altijd weerzinwekkend
bedompt door de wierook, deze is daarentegen erg goed geventileerd.
Zo zouden ze allemaal moeten zijn. 

Ter afsluiting voor de liefhebber nog meer vergane glorie, een oude maar evengoed in
slechte staat verkerende Peugeot 404.