Ik had op internet wat gelezen over een niet zo verafgelegen streek, de Corbiéres, een van de vele beroemde wijnstreken in dit mooie land.
Ook had ik een site over de katharen uitgeprint waarop een route stond beschreven die langs enkele van de vele oude en vervallen katharen burchten in deze omgeving leidt. Voor wie nog nooit van de katharen heeft gehoord kan dit goedmaken door op http://www.katharen.be/. te kijken en er van alles over lezen. Wie deze route ook eens wil rijden kan dan klikken op de link “de streek” en dan de rondrit 1 aanklikken
O
nze eerste stop was bij een hoedenmuseum in Esparaza dat laat zien hoe men vroeger vilten hoeden maakte. Het was een enorm arbeidsintensieve bezigheid die in het verleden aan veel mensen een goede boterham bood. Tegenwoordig werken er volgens de hoedenverkopende hoedenmadame nog maar 8 mensen in de plaatselijke hoedenfabriek. Ook hier heeft de automatisering hard toegeslagen. Om de plaatselijke economie een positieve impuls te geven hebben we er allebei maar een hoofddeksel aangeschaft.Rennes le chateau.
Het dorpje Rennes le chateau is wereldberoemd om zijn grote mysterie van een arme pastoor die plotseling veel geld begon uit te geven. De meest wilde verhalen doen de ronde over de o
orsprong van dat geld. Het minst leuke verhaal is dat hij stiekem en tegen de wens van de bisschop in wijde omgeving veelgevraagde en goedbetaalde missen opvoerde voor het bezweren van allerlei onheil dat de mensen maar kan overkomen.De leukste versie, waarvoor vele (amateur)onderzoekers nog steeds bevestiging proberen te vinden, is het verhaal of zo je wilt, de legende dat hij in een pilaar van zijn kerk of onder een crypte papieren heeft gevonden die het bestaan van een groot geheim openbaarden. Hiermee zou worden bevestigd dat Jezus met Maria Magdalena getrouwd geweest is en dat verre afstammelingen nog steeds in het Zuidfranse land rondlopen. Volgens sommige meningen heeft de stamboom zelfs nog aftakkingen naar ons eigen koninklijk Oranjehuis. Dit geheim mocht van de hoogste kerkleiding uiteraard niet geopenbaard worden, want dat werd de bodem onder de beginselen van de kerk weggeslagen. En dat mocht niet gebeuren. Dus werd die nieuwsgierige pastoor afgekocht met veel geld. Hierdoor kon hij doen en laten wat hij wilde. Het hele verhaal is met nog veel meer mysteriën omgeven.
Voor wie het interesseert, is het een prachtig verhaal met veel mogelijkheden en er wordt nog van alles over geschreven en gediscussieerd op de internetflora.
Kijk bijvoorbeeld maar eens op: http://home.scarlet.be/~mirepoix/mythe/mythe06.htm
Wij zijn er als eens eerder geweest en besteden er dan ook niet zo heel veel tijd aan. We lopen nog maar eens de kerk door en bewonderen de geschilderde kruiswegstatie dat ook veel geheimen zou bevatten door de verstopte aanwijzingen. Ook over de duivel onder het wijwatervat en de engelen er boven valt van alles te vertellen door deskundigen.
Blanquette de Limoux.
We zien in het dorp ook een proeflokaal voor de regionale wijn. Ik heb er al vaker over horen roemen dat die zo lekker moet zijn. Dus daar gaan we maar naar binnen om enkele wijnen te proeven uit 3 verschillende flessen. De laatste vinden we het lekkerst en we kopen er een paar flessen van die goede en bekende streekwijn.
Het is een milde iets zoete mousserende wijn met een lichte mousse en een frisse smaak. De
Blanquette de Limoux is traditioneel gemaakt. Half gegiste wijn wordt gebotteld, waarna de flessen worden afgesloten. In de fles gaat dan de gisting door, waarbij de nog aanwezige suiker wordt omgezet in koolzuur die niet kan ontsnappen en zo als mousse, belletjes, in de wijn blijft. Zo staat het tenminste in de folders.Het lijkt wel wat op champagne, maar dan anders en het mag ook niet zo heten en dat willen ze daar ook helemaal niet. Want ze beweren dat het al veel eerder bestond als de champagne. Ze zijn trots op hun product en dat mag van mij, want het is lekker.
Bugarach.
Een beroemde berg in die buurt is de geheimzinnige berg Bugarach. Ook daar loopt alles over van geheimzinnigheid. Er zijn grotten en diepe spelonken. Daar is volgens Jules Verne een toegang tot het middelpunt van de aarde. Zijn boek is hierop gebaseerd en hij heeft hier zijn inspiratie opgedaan. Zelfs onderaardse volken kunnen hier in en uit lopen. Wat te denken van mensen en dieren die dagenlang verdwaald zijn geweest in die onderaardse gangen en toch in blakende gezondheid weer tevoorschijn kwamen. Is dat niet wonderbaarlijk?
Nou, die berg hebben wij beklommen.
Wij kwamen op het eind van de middag aan op de bergpas col de Linas. Daar is een parkeerplaats en ook het uitgangspunt voor het pad naar boven. Omdat het al laat was en je al gauw 4,5 uur onderweg bent, vonden we het niet meer verantwoord op de beklimming nog te wagen en we besloten dus daar maar te overnachten om de volgende morgen op tijd naar boven te gaan.
We hadden verwacht dat we daar heel rustig alleen zouden staan in die eenzaamheid, maar even later stopte er een auto naast ons, aan het nummerbord te zien uit Parijs, en de bestuurder vroeg of we bezwaar tegen hadden dat hij naast ons ging staan deze nacht. Nou vonden we dat best, maar aangezien er ruimte genoeg was op die parkeerplaats vonden we het toch beter als hij een eindje verderop ging staan. Dat deed hij dan ook. Maar na een uurtje startte hij zijn auto weer en ging toch weer verder. Even goede vrienden, wij vinden het best.
Maar, wie schetst onze verbazing, in de loop van de avond kwamen er nog weer drie personenauto’s de parkeerplaats opdraaien. De inzittenden liepen even rond, strekten hun benen, draaiden de rugleuning achterover en gingen slapen. We hebben ze niet weergezien of gehoord. Blijkbaar was die parkeerplaats bekend als een goede overnachtingplaats. Of ze zagen ons staan en vonden dat een veilig gevoel, wie zal het zeggen.
Na een slechte nachtrust op die vreselijk winderige plek, de camper schudde vaak op zijn grondvesten, waren we al bijtijds op pad om naar boven te gaan.
Het was een hele klim voor onze ongetrainde benen, maar uiteindelijk zagen we de top toch van heel dichtbij. We waren niet de eersten, vier jongelui waren ons al voor gegaan. Op die top loeide een ontzettende stormwind, je kon niet zonder gevaar rechtop blijven staan, want de honderden
meters diepe afgrond was angstig dichtbij. Filou had ook geen enkele behoefte de omgeving te verkennen, hij ging tussen ons in liggen en ging slapen. Het was hem ook te gevaarlijk.Dus na enkele minuten hadden wij het wel bekeken, ondanks dat het uitzicht formidabel was. We hebben wat lager achter een paar struiken een beschut plekje uit de wind gezocht om uit te rusten.
De afdaling ging heel wat sneller. Dat kost minder hardkloppingen maar dan komt het meer op de knieën aan. Die krijgen het zwaar te verduren. Maar ook daar zijn we overheen gekomen.
We hebben onderweg erg goed opgelet of we gevaarlijke spelonken of geheimzinnige wezen zouden zien. Maar bij ons gebeurt dat nooit, wij zien nooit iets bijzonders. Ik geloof dat je daar toch wel een speciaal oog voor moet hebben of heel veel fantasie.
Wie er meer over wil lezen: http://www.grenswetenschap.nl/onbegrensd.asp?id=7
Daarna vervolgen we onze rondrit langs mooie bergpassen en vervallen kastelen. Aangezien wij niet zoveel hebben met oude vervallen ruines, bekijken we ze van grote afstand. Ze zijn vaak op haast onbereikbare rotspunten gebouwd, dat vonden die roofridders blijkbaar veiliger. Het moet voor hun toch ook elke keer een hele klim geweest zijn als ze even in het dal boodschappen moesten doen of een reiziger beroven.
Een gepland bezoek aan een kloof die volgens de beschrijving een wonder van natuurschoon moet zijn, gaat niet door, omdat de camper toch echt hoger is dan 1.70 meter en breder dan 2 meter is. Die borden geven, gelukkig tijdig en duidelijk, aan dat die weg voor ons te klein is. Jammer.
Ik heb onderweg al wel eerder niet meer dan een paar centimeter ruimte gehad, maar dit is toch echt te krap.
Het vervolg van de reis is ook prachtig, maar het gaat al weer richting huis. Het is weer mooi geweest.
