"En hij zal u leiden waarheen gij niet wilt".Een bijbels woord en een waar woord. Want nu gaat het over een GPS-ding, een TomTom.
Stel je dat apparaat in op de kortste weg, dan leidt hij je over de kortste weg. Ook al is dat dwars door het Franse stadje Parijs. Het maakt hem niet uit. Nou, mij wel!
Ik heb dat altijd goed kunnen vermijden, maar door even niet op de kaart te kijken (en dat heb je gauw met een routeplanner) zaten we er zomaar middenin. Nadat we een paar keer de Seine waren overgestoken, die zich met ruime bochten door de stad slingert, bevonden we ons in hartje Parijs.
Niet dat het daar zo gevaarlijk of moeilijk is, maar je zit wel muurvast in een miezerig smal straatje, dat tot overmaat van ramp ook nog rue d'Amsterdam heet. Je kunt geen kant uit, behalve over de busbaan waar taxi's al toeterend heel arrogant hun voorrang nemen.
Na een eeuwigheid, komt er toch nog een einde aan die rotrue en draai je de place de la Concorde op, een herademing vanwege de ruimte die je dan in één keer krijgt.
Een mooi groot plein met een prachtig fontein en uitzicht op de assemblée nationale en de obelisk. Beroemde gebouwen en een heel oud Egyptisch gedenkteken. Zo zie je onverwacht nog eens wat van Parijs.
We waren net uit die vervelende Amsterdamse straat verlost, toen Diny op de kaart zag dat we net voorbij de afslag naar de champs des Elyséees (de allermooiste straat
van de hele wereld volgens de Fransen) waren. Maar mijn afremvoet werkte niet goed meer na het gesukkel en dus hebben wij een ritje over die mooie straat moeten missen.
Achteraf natuurlijk jammer.
